هنگامی که یک روز در سال 1929، نویسنده توماس ولف تصمیم گرفت تا انتصاب مکس پراکینز، سردبیر Scribner را حفظ کند، او هیچ توهمی نداشت: نسخه خطی او، همانطور که همیشه در مورد آن بود، رد شد. اما، با شگفتی خوشحال، رمان او، که برای تبدیل شدن به "نگاه به خانه، فرشته"، برای انتشار پذیرفته شد. تنها مشکل این بود که بیش از حد (300 صفحه) بود و باید کاهش یابد. گرچه تمایلی به دیدن نثر شاعرانه اش نداشت، وولف موافقت کرد و توسط پرکینز، که به یک دوست واقعی تبدیل شده بود، کمک می کرد، و به همین ترتیب فورا به منتقدان و بهترین فروش تبدیل شد. موفقیت در سال 1935 حتی بیشتر شد، زمانی که "زمان و رودخانه" ظاهر شد، اما مبارزه برای کاهش اصطلاحات نوشته شده توسط وولف، حتی با سخت تر شدن رمان، در اصل با 5000 صفحه بود. پرکینز موفق به کاهش 90،000 کلمه از کتاب شد، و با تلخی در نهایت به دست آوردن هزینه خود را، روابط بین دو مرد به تدریج از بین رفت. وولف احساس نمی کرد ...
When, one day in 1929, writer Thomas Wolfe decided to keep the appointment made by Max Perkins, editor at Scribner's, he had no illusions: his manuscript would be turned down as had invariably been the case. But, to his happy amazement, his novel, which was to become "Look Homeward, Angel," was accepted for publication. The only trouble was that it was overlong (by 300 pages) and had to be reduced. Although reluctant to see his poetic prose trimmed, Wolfe agreed and was helped by Perkins, who had become a true friend, with the result that it instantly became a favorite with the critics and a best seller. Success was even greater in 1935 when "Of Time and the River" appeared, but the fight for reducing Wolfe's logorrheic written expression had been even harder, with the novel originally at 5,000 pages. Perkins managed to cut 90,000 words from the book, and with bitterness ultimately taking its toll, the relationships between the two men gradually deteriorated. Wolfe did not feel ...
